LOLITA...


Zulfiya:
Bu voqealar sodir bo'lganida o'n to‘rt yoshda edim. Hozir yigirma ikki yoshdaman va o'sha kunlarni eslasam, qalbim hamon tez ura boshlaydi. Ba'zi xotiralar shunchalik chuqur botib ketadiki, ular sizning qoningizga, nafasingizga, tanangizning har bir hujayrаsiga singib ketadi.

Qish fasli edi. Uchinchi yanvar. Yangi yil endigina boshlangan, lekin bizning oilamizda hech narsa buni eslatmas edi. Tashqarida sovuq minus o'ndan pastda, oynalar muzlab, ko'chalar qor bilan qoplangan. Uyda esa boshqa xil sovuq - jimjitlik, kutilmagan voqealar sovug‘i.

O'sha kuni otam — Anvar — kostyumlarini chamodonga solib chiqib ketdi. Men uning orqasidan qarab turdim. U menga hech narsa demadi. Faqat onam — Dilnoza — eshik yonida qotib turardi. Uning ko'zlari quruq edi, ammo yuzida shunday og'riq bor ediki, men o'shanda birinchi marta onalarning ham azob chekishini tushundim.

— Qolsangiz yaxshi bo'lardi, — dedi onam sekin.

Otam javob bermadi. Eshik uning orqasidan yopildi. Biz uni olti oy ko'rmadik.

Men o'shanda kichkina emasdim, lekin hali ham o'zimni bola his qilardim. Otamning kelishini har kuni kutardim. U ishdan qaytganda, meni ko'tarib, sochimni silar, "Mening malikam" der edi. Men uning qo'llarida o'zimni xavfsiz his qilardim. Uning terisi hamon master ko'pigi, yuz spirti va desodorant hidini his qilardi.

Ketgandan keyin hammom javonida uning narsalari bir necha oy turdi. Men ularni ko'rib o'tardim. Hid sekin yo'qola boshladi. Men o'zimni ayblardim. Ehtimol u men tufayli ketgandir. Ehtimol men yomon qiz edim.

***

Hayot davom etdi. Onam ishlardi, men maktabga borardim. Uyda biz kamdan-kam gaplashar edik. Onam indamas, faqat zarur narsalarni aytardi. Men otamni so'ramaganman. So'ramoqchi edim, lekin qo'rqardim.

Bir yildan keyin onamning hayotida boshqa odam paydo bo'ldi.

Men buni darhol sezmadim. Balki shunchali beparvo bo'ldim. Ammo bir kuni kechqurun uyga kelsam, mehmon bor edi. Onam meni chaqirdi va tanishtirishga qaror qildi.

— Zulfiya, bu Farhod aka, — dedi onam. Uning ovozida g'alati titroq, hayajon zuhur edi.

Men ko'zimni ko'tardim va uni ko'rdim.

Farhod aka o'ttiz yoshda edi — onamdan besh yosh kichik. Baland bo'yli, muskulli, qora sochli. Jiddiy yuz, ammo ko'zlarida yumshoqlik bor edi. U menga qo'l uzatdi.

— Vaaleykum alaykum, Zulfiya, — dedi u.

Men qizarib ketdim. Nima uchunligini bilmasdim. Uning qo'li katta va issiq edi. Men o'z qo'limni tezda tortib oldim.

— Assalomu assalom, — deb g'udrangladim va xonamga yugurdim.

O'sha kechada uxlay olmadim. Farhod akaning yuzi ko'z oldimda turardi. Men nima his qilayotganimni bilmasdim. G'azabmi? Havasmi? Qiziqishmi?

Onam, tashlab ketgan otamning o'rniga boshqa erkakni olib keldi. Bu noto'g'ri edi. Ammo bir tomondan... Farhod aka juda yaxshi ko'rinardi.

***

Bir hafta o'tgach, Farhod aka biznikiga ko'chib keldi.

Ikki chamodon bilan keldi. Kiyimlarini otamning tortmasiga joylashtirdi. Atirlarini hammom javoniga qo'ydi. Men bu hidni yomon ko'rardim. Otamning yoqimli, toza hididan keyin, bu oddiy va o'tkir tuyulardi.

Men kamdan-kam uyda bo'lardim. Maktabdan keyin do'stlarim bilan dam olish bog'ida o'tirardim, sigaret chekardim, maktabga kechikib borardim. Men hamma narsadan qochmoqchi edim. Uydan, onamdan, Farhod akadan, o'zimdan.

O'sha yili men ko'p muammoga duch keldim. Maktabda ogohlantirishlar, yomon baholar, tartibsizliklar. Bir kuni otam meni chaqirib oldi. Biz bir qahvaxonada uchrashgan edik.

— Zulfiya, men tushunaman, — dedi u. — Buning barchasi kattalarning aybi. Lekin sen o'zingga zarar yetkazma. Sen aqlli qizsan.

Men uning ko'zlarida afsus va yosh ko'rdim. Men otamga achindim, ammo ayta olmadim.

— Siz kechib ketdingiz-ku! — dedim keskin.

U indamay qoldi. Keyin sekin boshini chayqadi.

— Men hech qachon sendan kechganim yo'q, Zulfiya. Sen mening qizimsan. Doim shunday bo‘ladi.

Lekin u baribir ketgan edi. Va men baribir yolg'iz qolgan edim.

***

Bir kecha uyda, xonamda kitob o'qiyotgan edim. Onam va Farhod akaning suhbatini eshitdim. Ular yotoqxonada, eshik yopiq emas edi.

Men tinglashni xohlamadim, ammo ularning ovozlari juda baland eshitilardi

— Men bunday munosabatni davom ettira olmayman, — dedi Farhod aka. — U meni yoqtirmaydi. Har kuni ko'zimga qarab, o'zini shunday tutadiki...

— Iltimos, sabr qiling, — dedi onam. Uning ovozida yig'i bor edi. — U hali yosh. Tez orada o'zgaradi.

— Yo'q, Dilnoza. U o'zgarmaydi. Men oila buzayotganimni his qilyapman. Ehtimol ketganim ma'qul...

— Yo'q! — onam baqirdi. — Iltimos, ketmang!

Keyin sukunat. Men eshikka yaqinlashdim va teshikdan qaradim.

Ular divanda o'tirar edi. Onam Farhod akaning qo'llarida yig'lar edi. U esa onamni yupatardi.

Keyin ular o'pishdi.

Men nafasim ichimda qotib qoldi. Men ularni birinchi marta bunday ko'rdim.

Keyin Farhod aka onamning ko'ylagini yechdi. Uning tanasi yorug'likda porladi. Ko‘kraklar — ikki to'liq, shakllanigan, oq — old tomonda dirkillama turardi. Farhod aka ularni qo'llari bilan ushladi, chuqur nafas oldi.

Men ulardan ko'zimni uzolmadim.

Farhod akaning orqa mushaklari keskin, taranglashgan edi. Bo'ynida ter tomchilar porlardi. Uning tanasi harakatlanardi — sekin, ritmik.

Onam pastda edi. Uning oyoqlari ochiq, Farhod aka o'rtada. Men uning tumori — keng, muskulli, shakllananganini ko'rdim. Qanday harakatlanayotganini ko'rdim.

Men his qildim... bir tuyg‘u. Ichimda. Pastda. Sonlarim orasi issiq bo'ldi, nam. Yuragim tez urdi. Nafasim tezlashdi.

Men ularni tomosha qilib turdim va birinchi marta hayotimda jinsiy istak nima ekanligini tushundim.

Lanat bo‘lsin, men Farhod akani xohlardim.

***

O'shandan keyin hamma narsa o'zgardi.

Men o'zgardim. Men o'zimni ayol ekanligimni his qila boshladim. Va bu hisni Farhod aka payqashi uchun hamma narsani qildim.

Men uning oldida yupqa ko'ylakda, lifchiksiz aylanib yurdim. Tong saharda hammom oldida navbat kutib turardim — shunchaki u meni shunday ko'rishi uchun. Shanba kunlari diskotekaga borishdan oldin, soatlab ko'zgu oldida turardim, eng qisqa shim, eng tor ko'ylak kiygandim.

Men Farhod aka kuzatayotganini bildim. Uning ko'zlari mening tanaga tushardi — oyoqlarimga, belimga, anorlarga. U tezda ko'zlarini burardi, ammo men payqagan edim.

Biz ikkalamiz nima qilayotganimizni bilardik.

Oramizda issiqlik paydo bo'ldi. Biz xonada yolg'iz qolganimizda, havo qalin bo'lardi. Nafas olish qiyin edi.

Ammo hech narsa bo'lmadi.

Chunki Farhod aka halol inson bo‘lganidan mendan qochardi. Agar men oshxonaga kirsam, u chiqardi. Agar men yoniga o'tirsam, u turardi. U menga hech qachon ko'ylaksiz o'zini ko'rsatmasdi. Hammom eshigini doim qulflab qo'yardi.

Men bilardim u meni xohlaydi. Ammo u o‘z nafsi bilan kurashardi.

Onam ham biror narsa sezdimi bilmayman. Ammo u ohirgi kunlarda jizzaki, doyim boshim og'riydi, deb uxlatuvchi dori ichib yotardi. Farhod aka bilan tez tez janjallashardi. Menga ham g'alati qarab qo'yardi.

Biz uchalamiz bir uyda yashardik,